Güzel Şehrin Mutsuz İnsanları...

Herkeze merhaba,
Bir haftalık iznim bitti, bu sabah yine işimin başındayım. Sabah otobüsle işe gelirken insanları gözlemledim. Otobüsün durduğu her durakta ve yol kenarlarında gördüğüm insanların yüzlerinde birşey dikkatimi çekti. "Mutsuzluk" evet dikkatimi çeken şey buydu, insanlar mutsuzdu. Herkezin yüzü asık halsiz ve bitkindi. İstanbulda yaşamayanlar belkide niye mutsuzlar o kadar güzel bir şehirde yaşıyorlar derken, İstanbulda yaşayanlar bunun sebebini az çok hafızalarında canlandırabilirler. İstanbulda yaşamak, hayata tutunmak zordur. Sabahın köründe (heleki bu köprü tamiri olan günlerde) yollara düşmek, otobüs minibüs ve metrobüs duraklarında kalabalıkla boğuşmak, yeşil ışıkta yaya olarak karşıya geçerken bile şehadet getirmek, işyerinde bi dünya işle ve insanla boğuşmak, aynı trafiği, birbirine saygısı yada tahammülü kalmamış insanlarla akşam tekrar çekmek, ve en nihayetinde kazaya tacize kapkaça uğramadan eve varmak ve buna şükretmek. Komşuluğun eski türk filmlerinde kaldığı, insanların bencillikte zirve yapıp birbirini çıldırttığı mahallelerde sokaklarda insan olmaya ve hayatta kalmaya çalışmak...

Velhasıl İstanbulda yaşamak çoğu zaman İstanbul kadar güzel olmasada, bu yedi tepeli şehrin insanda güzel duygular anılar yarattığıda bir gerçek. Pier Loti'den haliçe bakmak, bebekte üç beş tur atmak, İstiklalde ıslak hamburger yemek, Beşiktaştan vapura binmek...Şehrin suçu günahı yok, asıl mesele burada yaşayan insanları düzeltmek...